وقتي در برابر «توهين» قرار مي‌گيريم...!

ما اکثرا یه رفتار ایده آل تو ذهنمون داریم و یک رفتار واقعی در عمل داریم.و بعضا تلفیق هردو

به روش های مختلفی میشه به یک انسان توهین کرد بنظر من طریقه ی برخورد هم بایستی متفاوت باشه

من بشخصه خودم از اونجایی که آدم در عین شوخی جدی هستم کمتر شده بهم توهین کنن ما رفتارهایی که درواقعیت ازم در اینجور مواقع سر زده اینا هستن:

وقتی شناختی نسبت به طرف مقابل ندارم:کاملا بی تفاوت رفتار میکنم انگار موجود زنده ای وجود نداره

وقتی میشناسم اما چندان صمیمی نیستم :بی تفاوت رفتار نمیکنم چون معتقدم با هر بار گذشت من اون طرف اشتباهش رو بارها و بارها تکرار خواهد کرد و به این ایمان رسیدم که من هم در مقابلش ظلم میکنم چون اگاهش نکردم مثالش رو عملا چند ماه پیش دیدم و اتفاق افتاد...در اینجور مواقع مقابله به مثل عین قانون سوم نیوتن مطمئنن ضررهای زیادی خواهد داشت چون سرکش تر خواهد شد...معمولا یا با کنایه جواب میدم-یا جلوی جمع یه جوابی میدم که بفهمه اشتباه کرده اما هیچ وقت عصبانیتمو به هیچ عنوان بروز نمیدم معمولا با خنده جواب میدم گاها دیده شده چیزی نگفتم وقتی هیچ کس نبود تذکر دادم

وقتی کسایی که برام مهم هستن اینکارو انجام بدن:عصبی میشمچون حسابشون با همه فرق داره مهم هستن .... خوشبختانه از اونجایی که زود عصبانیتم میخوابه یا یادم میرهیا گذشت میکنم(خجالت زده میکنم) یا ناراحتیمو بروز میدم و یا لبخند بدی میزنم(معمولا قالب تهی میکنن تو اینجور مواقع)اما باید بپرسم ببینم چه کاری انجام دادم که باعث توهین شده ممکنه خطا از من بوده باشه

و اما رفتار درست:
باید خونسرد بود اونقدر تمرین کرد که به این درجه رسید
به اینم فکر کرد که چرا بهم توهین شد؟عاملش چی بوده؟
اعتماد بنفس رو باید اونقدر تقویت کرد که در مقابل هر توهین وجود آدم از هم پاشیده نشه
نباید از همه انتظار رفتار درست رو داشت ممکنه بعضیا ندونن و نخوان بدونن که دارن توهین میکنن
و بعضی مواقع باید محکم بود و از حق خود دفاع کرد
و
....